Kapusta pekińska wywodzi się prawdopodobnie z chińskiego ośrodka pochodzenia roślin uprawnych, położonego głównie w górach środkowych i zachodnich Chin i Korei. Była uprawiana w Chinach już w końcu XIII wieku o czym świadczą stare źródła chińskie, zaś w Europie i Ameryce Północnej od XIX wieku. Kapusta pekińska jest rośliną roczną o dość słabo rozwiniętym systemie korzeniowym. W początkowym okresie tworzy się tuż przy ziemi rozłożysta rozeta liściowa na krótkiej łodydze, następnie liście formułują głowę, która w miarę wzrostu staje się mniej lub bardziej ścisła. Wyglądem kapusta pekińska przypomina sałatę rzymską, rośliny kapusty są jednak znacznie większe. Głowy mają kształt wydłużony, wysokość ich, w zależności od odmiany i warunków uprawy, waha się najczęściej od 25 do 40 cm, przy czym mogą być górą zamknięte lub otwarte. Liście kapusty pekińskiej są duże, kształtu jajowatego lub łopatkowego, pomarszczone, z pęcherzykowatymi wydęciami i falistymi brzegami, zwężające się u podstawy. Barwa liści zewnętrznych, zależnie od odmiany, bywa kremowa, jasno-żółto- zielona , a nawet ciemnozielona, liście wewnętrzne głowy są zawsze jaśniejsze. Nerw główny jest wyraźny, jaśniejszy od blaszki liściowej, rozszerza się i grubieje przy nasadzie. Ogonki liściowe są krótkie, szerokie i spłaszczone, maja ząbkowane skrzydełka. Nerwy i ogonki liściowe pokryte są grubym nalotem woskowym. Charakterystyczne jest tu również występowanie włosków na liściach, a szczególnie wzdłuż nerwów. W warunkach długiego dnia i chłodnej temperatury kapusta pekińska w pierwszym roku uprawy wytwarza pędy kwiatostanowe wysokości około 1 m i wyższe. Kwiaty, barwy żółtej, mają typową budowę dla rodziny krzyżowych. Łuszczyny są średniej wielkości z krótkim dziubkiem. Nasiona są podobne do nasion innych kapustnych. W 1 g znajduje się 250 – 400 nasion. Nasiona kapusty pekińskiej zachowują zdolność kiełkowania przez 4-5 lat.