Jarmuż uprawia się najczęściej na późny zbiór, dlatego warzywo to stanowi poplon po roślinach wcześnie zbieranych. Jarmużu nie należy uprawiać po roślinach z rodziny krzyżowych. Wymagania pokarmowe są wysokie, przy plonie 250 q z 1 ha jarmuż pobiera 140 kg N, 40 kg P₂O₅, 200 kg K₂O i 140 kg CaO. Najlepsze warunki dla wzrostu roślin zapewnia nawożenie obornikiem, uzupełnione nawozami mineralnymi. Jarmuż można uprawiać w drugim, a nawet w trzecim roku po oborniku, na słabych zaś glebach po przedplonie rosnącym na oborniku. Na glebach o wysokiej kulturze można uzyskać wysokie plony przy odpowiednim nawożeniu mineralnym.

Nawożenie mineralne stosuje się jak pod kapustę, z tym że jego wysokość należy regulować w zależności od żyzności i typu gleby (na podstawie analiz chemicznych gleby), jak również od uprawianej odmiany. Na 1 ha stosuje się około 300-400 kg NPK najczęściej w stosunku 2:(1,5-2):3 uwzględniając zasobność gleby w makroelementy. Nawozy fosforowe i potasowe stosuje się przed sadzeniem, azot- pogłównie w 2-3 dawkach. Nawożenie azotem znacznie przyśpiesza wzrost, ale nie może być stosowane w nadmiarze. Rośliny bardziej wyrośnięte są delikatniejsze łatwiej ulegają uszkodzeniom mrozowym. Szczególnie duże znaczenie ma nawożenie jarmużu potasem, gdyż wpływa na tworzenie się mięsistych i soczystych liści. Jarmuż potrzebuje niewielkie ilości magnezu, oraz dodatnio reaguje na nawożenie borem i sodem, co przejawia się zwyżką plonu i poprawieniem jego jakości.

Pod jarmuż, tak jak pod uprawę innych kapustnych, konieczna jest głęboka orka wykonana jesienią. Jeżeli jarmuż uprawia się jako poplon po wczesnych ziemniakach, to orka przed sadzeniem nie jest potrzebna, należy zastosować kultywator, oraz bronę.